คำว่า "tremor" ซึ่งมาจากคำภาษากรีกสำหรับ "shake" motion มักใช้เพื่ออ้างถึงอาการสั่นที่ไม่สามารถควบคุมได้ที่เกี่ยวข้องกับการสั่นที่สำคัญ (ET) – เงื่อนไขที่สามารถเกิดขึ้นได้จากหลายเงื่อนไข และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ เช่น โรคปลอกประสาทเสื่อมแข็ง โรคพาร์กินสัน โรคเครียดหลังบาดแผล โรควิตกกังวล โรคหลอดเลือดสมอง หัวใจเต้นผิดจังหวะ โรคไตหรือตับ และโรคไทรอยด์ อย่างไรก็ตาม คำจำกัดความนี้ทำให้นักวิทยาศาสตร์หลายคนสงสัยว่ามีหลายประเภทหรือไม่ ของอาการสั่น
ในหลายกรณี อาการที่เราเรียกว่า "อาการสั่น" จริง ๆ แล้วเป็นอาการรองจากอาการสั่นหลักอย่างน้อยหนึ่งประเภท ตัวอย่างเช่น เมื่อผู้ป่วยเป็นโรค multiple myeloma หรือ multiple sclerosis พวกเขาอาจมีอาการชักและกระวนกระวายใจ นอกจากประเภทของอาการที่ผู้ป่วยเหล่านี้มีแล้ว สิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้คือความผิดปกติและสภาวะแต่ละอย่างส่งผลต่อวิธีที่ระบบประสาทตอบสนองต่อสิ่งรอบตัว ซึ่งหมายความว่าความผิดปกติทางระบบประสาทประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องรวมอยู่ในคำอธิบายของ "การสั่นสะเทือน"
อย่างไรก็ตาม
หากคุณคิดว่าคุณมีอาการสั่นขั้นต้น คุณควรระวังอาการสั่นประเภทต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้นในร่างกายของคุณ ซึ่งรวมถึง: การสั่นของโฟกัสหลัก, การสั่นของโฟกัสทุติยภูมิ, การสั่นของ neuroglymphomatous ปฐมภูมิ, การสั่นของ neuroglymphomatous ทุติยภูมิ และอาการชักทั่วไป อาการสั่นแต่ละประเภทแตกต่างกันและได้รับการปฏิบัติต่างกัน แต่ข่าวดีก็คือ อาการสั่นเหล่านี้สามารถรักษาและจัดการได้โดยผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์คนเดียวกัน ในกรณีส่วนใหญ่ นักประสาทวิทยา
อาการสั่นที่โฟกัสหลักหรือ PST มักมีลักษณะเป็นอาการกระตุกและสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจเพียงครั้งเดียวซึ่งเกิดขึ้นเป็นประจำหรือไม่บ่อยนัก ผู้ป่วยโรค PST มักพบว่าตนเองเหนื่อยล้าอย่างยิ่ง มีสมาธิหรือจดจ่อกับงานได้ยาก และอาจพบว่าตนเองมีปัญหาในการเพ่งมองวัตถุเมื่อหลับตา
อาการสั่นของเส้นประสาทต่อมน้ำเหลืองทุติยภูมิมีลักษณะเป็นอาการกระตุกของกล้ามเนื้อในกล้ามเนื้อและข้อต่อที่อาจลามไปทั่วร่างกาย เป็นลักษณะการหดตัวของกล้ามเนื้อโดยไม่สมัครใจเช่นเดียวกับการหดตัวของกล้ามเนื้อใบหน้าโดยไม่สมัครใจ นี่เป็นอาการสั่นที่เจ็บปวดอย่างยิ่ง ผู้ป่วยที่มีอาการสั่น neuroglymphomatous ทุติยภูมิมักจะรู้สึกเสียวซ่า ชาและ/หรือรู้สึกเสียวซ่าในมือและเท้า
ผู้ป่วยที่มีอาการสั่นของต่อมน้ำเหลืองในระยะแรกมักจะสามารถเดินและขับได้ตามปกติเมื่อกล้ามเนื้อผ่อนคลายและไม่ได้รับความช่วยเหลือ พวกเขายังสามารถขับรถหรือใช้เครื่องจักรกลหนักได้เพียงแต่รู้สึกไม่สบายเพียงเล็กน้อย โดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากแพทย์
อาการสั่นประเภท neuroglymphomatous ปฐมภูมิมักสับสนกับอาการทางระบบประสาทที่เรียกว่า focal dystrophy ซึ่งมักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นอาการสั่นของ neuroglymphomatous ปฐมภูมิ อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องยากมากที่ผู้คนจะพัฒนาโรค dystrophy และมีหลายกรณีที่ผู้ที่เป็นโรค dystrophy ทางระบบประสาทและทางสายตาจะมีอาการเหมือนกันทุกประการ ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะปรึกษาแพทย์ที่เชี่ยวชาญในการรักษาผู้ป่วยที่มีอาการสั่น neuroglymphomatous และโฟกัส neuroglymphomatous
เมื่อพยายามตรวจสอบว่าคุณมีอาการสั่นแบบใด
คุณควรจำไว้ว่ามีการทดสอบต่างๆ มากมายที่สามารถระบุได้ว่าคุณมีการสั่นสะเทือนแบบใดแบบหนึ่งที่คุณกังวลหรือไม่ การทดสอบเหล่านี้บางส่วนรวมถึงการตรวจร่างกาย การทดสอบทางประสาทวิทยา และขั้นตอนการถ่ายภาพทางระบบประสาท นอกจากนี้ สิ่งสำคัญคือต้องเข้าใจว่าคุณควรมองหาสัญญาณและอาการใด เพื่อให้สามารถระบุอาการสั่นที่คุณประสบได้อย่างถูกต้อง นอกจากจะได้รับการวินิจฉัยที่ถูกต้องแล้ว คุณยังจะต้องสามารถกำหนดแผนการรักษาสำหรับอาการสั่นเฉพาะของคุณได้ด้วย เพื่อที่คุณจะได้ทำกิจกรรมประจำวันต่อไปในขณะที่จัดการกับความผิดปกติ